Η “εξουσία” στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο | Ποιος κρατάει το μαχαίρι;

Σε έναν χώρο όπως το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, όπου τα παιδιά κυνηγούν όνειρα, παλεύουν για ευκαιρίες και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους, η εξουσία αποκτά βαρύτητα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που φαίνεται στην επιφάνεια.

Δεν είναι μια απλή αρμοδιότητα ή ένας τίτλος.

Είναι μια δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει και να προστατέψει, αλλά και να καταπιέσει, να αδικήσει, να τραυματίσει.

Αν αυτή η εξουσία δεν ασκηθεί με δικαιοσύνη, διαφάνεια και ενσυναίσθηση, τότε το τίμημα το πληρώνουν τα παιδιά.

Προπονητής: Καθημερινός “ηγέτης” της ψυχής

Ο προπονητής σε μια Ακαδημία είναι κάτι πολύ περισσότερο από “άνθρωπος των προπονήσεων”.

Είναι πρότυπο, μέντορας, συχνά και γονεϊκή φιγούρα.

Μια κουβέντα του μπορεί να χτίσει αυτοπεποίθηση, ένα βλέμμα του να σβήσει το πάθος ενός παιδιού. Η εξουσία του δεν είναι θεωρητική, είναι άμεση, προσωπική, καθημερινή.

Όταν ένας προπονητής λειτουργεί με αντικειμενικότητα, σεβασμό και καθοδήγηση, γίνεται φάρος.

Όταν λειτουργεί με μεροληψία, αδιαφορία ή εξουσιομανία, τότε η ψυχολογία του παιδιού συνθλίβεται.

Και αυτό δεν είναι απλό λάθος, είναι ευθύνη.

Τεχνικός Διευθυντής: Ο “παρασκηνιακός” καθοδηγητής

Ο τεχνικός διευθυντής έχει εξουσία “από πάνω”.

Δεν είναι στο γήπεδο κάθε μέρα, αλλά καθορίζει τη φιλοσοφία, τις επιλογές προπονητών, τα κριτήρια προώθησης.

Η απόφασή του για το ποιο παιδί “θα ανέβει”, ποιο θα μείνει πίσω, ποιο θα αποχωρήσει, είναι βαθιά καθοριστική για τη διαδρομή του κάθε νεαρού ποδοσφαιριστή.

Αν η επιλογή γίνεται με βάση αξιοκρατία, εξελίσσει τα παιδιά.

Αν όμως βασίζεται σε συμπάθειες, “δικά μας παιδιά” ή εξωτερικές πιέσεις, τότε η εξουσία γίνεται εμπόδιο, όχι εργαλείο.

Σκάουτερ: Ο αθόρυβος “δικαστής” ευκαιριών

Ο σκάουτερ έχει στα χέρια του τη δυνατότητα να δώσει την πρώτη μεγάλη ευκαιρία σε ένα παιδί.

Να το “εντοπίσει”, να το προτείνει, να το πιστέψει.

Έχει όμως και την εξουσία να το αγνοήσει. Να μην δει, να μην ακούσει, να επιλέξει κάποιον “πιο βολικό”.

Η ευθύνη εδώ είναι τεράστια.

Γιατί πολλές φορές, οι σκάουτερ επιλέγουν να “βλέπουν” ό,τι τους συμφέρει.

Κι αυτό σημαίνει ότι πολλά παιδιά δεν χάνουν την ευκαιρία λόγω ικανοτήτων, αλλά επειδή δεν ανήκουν στις “σωστές” παρέες.

Όταν κανείς δεν ελέγχει την εξουσία…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η ίδια η εξουσία. Είναι ότι συχνά δεν την ελέγχει κανείς.

Όταν οι αποφάσεις μένουν στο απυρόβλητο, όταν κανείς δεν τολμά να πει “αυτό δεν είναι σωστό”, τότε κάποιοι αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι.

Η αυθαιρεσία δεν διορθώνεται με σιωπή.

Η αδικία δεν σταματά αν την ανεχτείς.

Η εξουσία, όταν δεν λογοδοτεί, εκτροχιάζεται.

Η “σωστή” εξουσία: Παράδειγμα προς μίμηση…

Μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα. Υπάρχουν προπονητές που πιστεύουν πραγματικά στα παιδιά.

Τεχνικοί Διευθυντές που βάζουν την αξιοκρατία πάνω απ’ όλα.

Σκάουτερ που βλέπουν ταλέντο και όχι “γνωριμίες”.

“Αυτοί είναι που κρατούν ζωντανό το νόημα της ανάπτυξης. Αυτοί είναι που αξίζουν την εμπιστοσύνη”.

Η εξουσία στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα οργανωτικό εργαλείο.

Είναι ένα μαχαίρι που μπορεί να κόψει ψωμί ή να πληγώσει. Και όσο αφορά παιδιά, δεν χωρούν “λάθη από απροσεξία”.

Ας σταματήσουμε να την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι φυσιολογικό ή δεδομένο ή σαν κανονικότητα.

Ας αρχίσουμε να την εξετάζουμε, να την αμφισβητούμε, να τη ζητάμε δίκαιη.

MME – Η αόρατη επιρρόη και η ξεχασμένη ευθύνη

Και κάπου εδώ, με σχεδόν αόρατο τρόπο αλλά τεράστια δύναμη, εμφανίζονται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ένα αφιέρωμα, μια συνέντευξη, ένα βίντεο, ένα “προφίλ” στα social μπορεί να απογειώσει ή να θάψει έναν Τεχνικό Διευθυντή, έναν προπονητή, έναν σκάουτερ, έναν αξιωματούχο Ακαδημίας.

Η εξουσία των ΜΜΕ δεν φαίνεται στο χορτάρι, αλλά επηρεάζει καταλυτικά την εικόνα και τις ευκαιρίες.

Το ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα ΜΜΕ έχουν ρόλο ελεγκτικό.

Δεν είναι μόνο για να προβάλουν.

Είναι για να αναδεικνύουν αδικίες, να ερευνούν ποιοι Τεχνικοί Διευθυντές ή προπονητές λειτουργούν σωστά και ποιοι καταχρώνται την εξουσία τους.

Όταν τα ΜΜΕ σιωπούν, αφήνουν χώρο στην αδικία.

Όταν ερευνούν και γράφουν με ευθύνη, προστατεύουν τον αθλητισμό και πάνω απ’ όλα, τα παιδιά.

ΜΜΕ που ερευνούν με αντικειμενικότητα και όχι με “γραμμές” και ατζέντες.

“Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ποιος έχει την εξουσία, αλλά πώς τη χρησιμοποιεί”.