Για ποιες Εθνικές μιλάμε;

Θα το περάσουμε από πάνω το θέμα.

Είναι ανιαρό έτσι και αλλιώς.

Αλλά πάντα θα είναι στα άρθρα μας.

Για τον μοναδικό λόγο, ότι δεν αρέσει σε “κάποιους”, όχι να γράφεται, αλλά να διαβάζεται.

Τους ενοχλεί.

Ας τους ενοχλεί λοιπόν.

Να αναδείξουμε μια εικόνα.

Περί Εθνικών ο λόγος.

Που δεν υπάρχουν για παράδειγμα κριτήρια για κλήσεις.

Δύσκολο, εννοείται, επειδή δεν βολεύει.

(Κάτι για κριτήρια που έχουν στην Ιταλία….).

Άσχετο, το προσπερνάμε και αυτό.

Πάμε σε ένα τουρνουά.

Χρόνος για εξέλιξη ποδοσφαιριστών στις μικρές Εθνικές δεν υπάρχει.

Ούτε ενδιαφέρει στις μικρές Εθνικές να παίζουμε ποδόσφαιρο.

Σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα.

Θα καλέσει λοιπόν ένας προπονητής, όχι τους καλύτερους, τους ποιοτικότερους, αλλά εκείνους που πιστεύει, ότι θα τον βοηθήσουν να πάρει το αποτέλεσμα.

Στις Κ15 και Κ16 κανένα αποτέλεσμα δεν έχει σημασία.

Ανεπίσημες Εθνικές χωρίς υποχρεώσεις.

Άρα γιατί πάμε για το αποτέλεσμα, ουδείς το γνωρίζει.

Φιλοσοφία παιχνιδιού δεν υπάρχει.

Κριτήρια για κλήσεις δεν υπάρχουν.

Δεν έχουμε ιδέα τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παίζουμε.

Δεν έχουμε ιδέα τι σύστημα μας ταιριάζει να παίζουμε.

Βλέπουμε ποδοσφαιριστές να έχουν στοιχεία σε πολύ ψηλά επίπεδα και να μην παίρνουν κλήσεις, επειδή σωματικά ίσως να μην.

Βλέπουμε άλλους που δεν έχουν κανένα ποδοσφαιρικό στοιχείο, αλλά έχουν τα σωματικά για το αποτέλεσμα.

Άσχετα αν τελικά δεν παίρνουμε ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Μια ερώτηση που παίζει πάντα.

Καλούνται οι καλύτεροι;

Εύκολη απάντηση.

Σαφώς και όχι.

Το καλύτερος σ’ αυτές τις ηλικίες είναι υποκειμενικό.

Και είναι στην κρίση του εκάστοτε προπονητή (απουσία, φιλοσοφίας, κριτηρίων που λέγαμε κλπ), να καλέσει με βάσει τα δικά του κριτήρια.

Έχει προπονητές που τους αρέσουν οι δυνατοί παίχτες και εστιάζουν σ’ αυτούς, κλπ κλπ.

Έχει άλλους προπονητές που προτιμούν τους τεχνικά άρτια καταρτισμενούς, κλπ κλπ.

Το καλύτερος σ’ αυτές τις ηλικίες που το develop πάει, ανεβαίνει ή μένει στάσιμο, είναι εντελώς υποκειμενικό.

Ξεκινά όμως μια κατάσταση από την πιο μικρή Εθνική και την διατηρούν ή προσπαθούν να τη διατηρήσουν μέχρι τις μεγαλύτερες.

Και φτάνουμε έτσι στα γρήγορα, στην Εθνική Αντρών, που πολύ σωστά γράφτηκε σε ΜΜΕ, δεν ενώνει.

Και δεν είναι τυχαίο ότι δεν ενώνει.

Ξεκινούν τα πάντα από τη βάση.

Αν εκεί δεν είναι σωστά και όπως θα έπρεπε να είναι, τότε κανένα παζλ δεν ενώνεται.

Στον πάτο λοιπόν, έτσι άκομψα,

Δεν βρισκόμαστε τυχαία.

Και κλείνουμε για να μην έχει παράπονο ένας ανθρώπους του χώρου του αναπτυξιακού, ότι δεν το γράφουμε.

Το “φιτσιο” των γονιών που θέλουν πάση θυσία τα παιδιά τους στις Εθνικές.

Αλλο κεφάλαιο αυτό, που ούτε μας νοιάζει, ούτε θα ασχοληθούμε, βαρετό.

Εξάλλου.

Καθρέφτης, ήταν, είναι και παραμένει το γήπεδο.

Καταληκτικά, για ποιες ή για τι Εθνικές μιλάμε;