Χωρίς τίτλο…!

Αφήνουμε την επιστολή των γονιών, να κάνει εικόνες και να ταξιδέψει στο μυαλό του καθενός μας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Τις μικρές παιδικές στερήσεις;

Τις θυσίες;

Τις αγωνίες;

Τις αδικίες;

Τις χιλιάδες ώρες προπόνησης;

Τα μισοκομμένα καλοκαίρια;

Το κρύο;

Τις βροχές;

Την αφόρητη ζέστη;

Τις αποτυχίες στα διαγωνίσματα;

Τους μέτριους βαθμούς;

Την έλλειψη χρόνου;

Τους τραυματισμούς;

Εκείνον τον αξονικό που μέχρι να βγει το αποτέλεσμα, είχες χάσει 20 χρόνια από τη ζωή σου;

Το χειρουργείο;

Το δωμάτιο στο νοσοκομείο που ήσουν εσύ και η οικογένεια σου;

Το κλάμα;

Η απογοήτευση;

Το βράδυ εκείνο που ήθελες να τα παρατήσεις;

Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθείς;

Όλα αυτά και πολλά άλλα, που τα περνούσες μόνος;

Όταν ΟΛΟΙ οι άλλοι που δήθεν ενδιαφέρονταν, δήλωναν βροντερά ΑΠΩΝ.

Τελικά ήσουν και εσύ, όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Ένας αριθμός σε μία φανέλα.

Μεσά απ’ αυτό το ταξίδι, δεν σε λύγισε κάνεις.

Παρέμεινες όρθιος, ηθικά σωστός, στις αξίες με τις οποίες μεγάλωσες.

Και τώρα;

Στο τέλος του ταξιδιού, ΟΛΟΙ αυτοί που ήταν ΑΠΩΝ, σου ζητάνε και τα ρέστα!

Τα εκπαιδευτικά!

Εκείνα και τόσα άλλα (γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, ατομικές, γυμναστήρια, κ.α) που πληρώναμε κάθε μήνα.

Για να μπορέσεις να συνεχίσεις το μοναχικό σου ταξίδι, κάπου αλλού.

Ως γονείς δεν κρατάμε κακία σε κανέναν.

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, δύσκολο μονοπάτι που το διανύεις μόνος.

Εσύ και οικογένειά σου.

Δεν είναι αγανάκτηση.

Ξέρετε γιατί;

Επειδή ΟΛΟΙ εκείνοι, που δήθεν ενδιαφέρονται, είναι πολύ μικροί και ασήμαντοι για να μας ρίξουν ηθικά.

Πολύ μικροί και ασήμαντοι.

Φιλικά,

Γονείς νεαρού ποδοσφαιριστή, σε μια χώρα όπου οι ηθικές αξίες στο χώρο του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου, κοσμούν πλέον τα ράφια των μουσείων.