Ένα πράγμα που είδαμε σε αρκετούς αναπτυξιακούς αγώνες φέτος, είναι η απουσία ηρεμίας από τους νεαρούς.
Βιάζονται να κάνουν πολλά, με αποτέλεσμα να κάνουν και πολλά λάθη.
Το να έχει ηρεμία και αέρα ένας νεαρός ποδοσφαιριστής είναι μεγάλο προτέρημα.
«Το ασανσέρ για να σε πάρει άμεσα σε ψηλό αγωνιστικό επίπεδο, είναι μόνιμα χαλασμένο. Θα πρέπει να χρησιμοποιείς τα σκαλιά. Ένα βήμα κάθε φορά».
Το να έχει επίσης ηρεμία μια αναπτυξιακή ομάδα, να μην βιάζεται να κάνει το παιχνίδι των «άλλων», αλλά να παίζει το δικό της, είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που μπορεί να θέσει μια αναπτυξιακή ομάδα.
Θέλει δουλειά φυσικά.
Αν το δουλέψεις με απόλυτη αφοσίωση 1-2 χρόνια, στον τρίτο η εικόνα της ομάδας θα είναι έργο τέχνης στο γήπεδο.
Και αυτό το πιστεύουμε στο,
Απόλυτο!